Papoea of 'Papua'
is de naam van een deel van de republiek Indonesië, dat de westelijke helft van het eiland Nieuw-Guinea beslaat
Van 1607 tot 1948
maakte het deel uit van Nederlands-Indië. Na de onafhankelijkheid van Indonesië werd het gebied
een aparte Nederlandse kolonie onder de naam Nederlands Nieuw-Guinea. In 1963 werd na een korte periode van bestuur van
de Verenigde Naties onder de naam UNTEA het bestuur overgedragen aan Indonesië, onder de
voorwaarde dat er een volksraadpleging gehouden zou worden waarin de bevolking over een eigen toekomst zou kunnen besluiten.
Die volksraadpleging heeft in 1969 plaatsgevonden, maar werd uitgevoerd in de vorm van verkiezingsraden waarbij de uitgekozen
stemgerechtigden onder dwang voor bestuur onder Indonesië stemden. In 1963 veranderde president Soekarno de naam van het gebied in Irian Barat. President Soeharto veranderde de naam later in Irian Jaya, de naam die de provincie tot in 2000 zou behouden.
Na het aftreden van Suharto werd de naam van de provincie in 2000 onder het bewind van Abdurrahman Wahid omgezet in Papua. Na het aftreden van Suharto kwam
in het gebied het verlangen naar onafhankelijkheid weer bovengronds en vanuit Indonesië werd gevreesd voor een burgeroorlog
met onafhankelijkheid als resultaat. Onder druk van het Indonesische leger besloot presidente Megawati Sukarnoputri in 2003 de provincie in drieën te delen, een provincie
West-Papua of Papua Barat (zie West-Papoea), met Manokwari als hoofdplaats, een provincie Oost-Papua Papua timur (zie Oost-Papoea) met Jayapura als hoofdplaats en de provincie Midden-Papua Papua tengah (Midden-Papoea) met Timika als hoofdplaats. Het proces van opdeling en vorming
van de kleinere provincies is nog niet voltooid.
Peniskoker
Een peniskoker, holim of koteka is een kledingstuk
van de mannelijke bewoners van de centrale bergen in Nieuw-Guinea waarmee de penis aan het zicht wordt onttrokken. Peniskokers
worden gedragen door verschillende volkeren in de bergen van de Indonesische provincie Papua, en in mindere mate door volkeren
in Papua-Nieuw-Guinea. Peniskokers worden veel gedragen onder de "Dani" in de Baliemvallei, de Westelijke "Dani" of "Lani",
de Amungme, de "Ekagi", de "Yali", de "Nduga" en de "Ngalum", volkeren uit het binnenland van Papoea.
Een peniskoker is gemaakt van een "fleskalebas",
die tijdens de groei in het gewenste model wordt geforceerd. Kalebassen worden verbouwd langs de randen van hutten en tuinhekjes
in de dorpen in het binnenland.
Een peniskoker wordt omhoog gericht gedragen; een
touw rond de middel houdt de koker in positie. Aan de onderzijde wordt de peniskoker met een touwtje om de mannelijke geslachtsdelen
gebonden. Jonge mannen die dagelijks veel fysieke arbeid verrichten, dragen liever een korte peniskoker met een brede opening
aan de bovenzijde. Het bovendeel van de peniskoker wordt soms als opbergruimte gebruikt. Papoea's in de Baliemvallei dragen
hierin soms een rode doek, die bij feesten ter versiering om de middel wordt gewonden. Dergelijke peniskokers staan dagelijkse
werkzaamheden niet in de weg. Oudere Papoea's gebruiken de peniskoker vaak als symbool om persoonlijk gewicht en status mee
uit te drukken. Zij dragen vooral langere en meer imposante peniskokers, waarvan het uiteinde soms wordt versierd met bont
van de "Koeskoes" (een buideldier), en veren van de Paradijsvogel. Een peniskoker maakt deel uit van de uitdossing van de
mannelijke Papoea. Tot die uitdossing behoren ook pruiken, hoofdtooien en hals- en nekversieringen van "Cauries", schelpjes
die vroeger als ruilmiddel werden gebruikt.
In de taal van de Dani in de Baliemvallei
wordt de peniskoker Holim genoemd. Vaak wordt de naam Koteka gebruikt, een woord uit de taal van de Ekagi.
Hoewel Papoea's met peniskoker naar westerse ogen
vrijwel naakt lopen, voelen de Papoea's zelf dit niet zo aan. Juist met een fatsoenlijke peniskoker voelen zij zich gekleed,
echter zonder peniskoker heeft een Papoea-man een gevoel van schaamte. Peniskokers zijn breekbaar en het gebeurt in het dagelijks
leven wel dat deze in stukken uiteen kunnen vallen. Het dragen van een peniskoker zonder verdere lichaamsbedekking voldoet
niet aan de gangbare westerse normen. Vertegenwoordigers van de Nederlandse regering, de zending en de missie hebben in de
periode voor 1962, toen Papua nog deel uitmaakte van het Nederlandse koninkrijk onder de naam Nederlands Nieuw-Guinea ,
geprobeerd de Papoea's over te halen tot het dragen van westerse kleding. Na de overdracht van het bestuur aan Indonesië
in 1963 namen de Indonesische machthebbers dit beleid over. Op 15 juni 1971 werd door de militaire commandant van Papua
(toen Irian Jaya ) , Acub Zainal de Operasi Koteka gestart, die tot doel had het beschavingspeil van de gemeenschap
in de binnenlanden van West Irian te verbeteren door de Papoea's te verplichten westerse kleding te dragen. De operatie moest
van start gaan op 17 augustus 1971, de dag die door Zainal D-Day werd genoemd, en had mede ten doel de bevolking van de binnenlanden
te binden aan Indonesische normen en waarden. De Papoea's waren onder dwang echter niet te bewegen hun kleding aan te passen
en weigerden. De Operasi Koteka mislukte. Voor sommige Papoea's is het dragen van een peniskoker een uiting geworden van een
eigen identiteit in de strijd tegen wat zij aanvoelen als een overheersing van hun land door Indonesië. De invloed van westerse
normen en waarden wordt echter in het binnenland van Papoea steeds groter, deels door de niet aflatende invloed van westerse
zendingsgenootschappen. Na 1980 is het aantal Papoea's dat nog een peniskoker draagt minder geworden.
Hieronder:....Het bovendeel van de peniskoker
wordt soms als opbergruimte gebruikt....
Of het zou zijn eikel of voorhuid moeten zijn.
Vrouwen: "Ren voor je leven..."
Gera: Bedankt voor je mooie foto's.
18 januari 2007
In Wamena, een stad in de Baliemvallei, worden
peniskokers voornamelijk gedragen door volwassen mannen die geld verdienen door zich door toeristen te laten fotograferen.
De traditionele Papoea-dracht wordt door het toenemende toerisme steeds meer een onderdeel van het toeristisch product. Papoea's
die zich laten fotograferen zijn meestal volledig uitgedost op een wijze die vroeger alleen bij feesten en bijzondere gebeurtenissen
gebruik was.
Mannen van het Yali-volk in de bergen ten zuidoosten
van de Baliemvallei dragen een peniskoker in combinatie met een groot aantal rotan ringen, die vanaf de naar voren stekende
koker tot aan de nek het hele lichaam afdekken. Soms wordt om de rotan ringen heen nog een van touw gevlochten hesje gedragen.
De dracht is bedoeld als een eenvoudig harnas waarin in geval van oorlog vijandelijke pijlen blijven steken.
Niet alleen op Nieuw-Guinea, maar ook in andere
gebieden van Oceanië zoals o.a. op Tanna in Vanuata, in Afrika bij de Coniagui en de Somba of in Zuid-Amerika bij de Nambikwara
werden of worden nog peniskokers gedragen.
Hierboven een Dani-krijger, gefotografeerd
in de zuidelijke hooglanden van Papua-Nieuw-Guinea.
© Karl Lehmann
Hierboven: Een Dani-highland warrior in vol ornaat.
Gefotografeerd in de zuidelijke hooglanden van
Papua-Nieuw-Guinea.
© Karl Lehmann
Hieronder: een Dani-vrouw.
Gefotografeerd in het Jayawijaya gebergte in
de indonesische provincie Papua ( Irian Yaya)de hieronder:
Hieronder een Dani-meisje, dat wacht tot ze mag
optreden in een groepsdans.
Gefotografeerd in de grote Baliemvallei. (Grand
Baliem Valley)
Hieronder:
Dani-mannen en vrouwen, dansend en zingend ergens
in de grote Baliemvallei.
|
 |
Maori is de naam van
de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland, wier taal ook Maori heet. Het woord maori betekent 'normaal' of 'gewoon
persoon' in de Maoritaal, en in sommige andere polynesische talen (maoli in het hawaiiaans voor oorspronkelijk, echt). De naam Māori wordt
ook gebruikt om de mensen en de taal van de Cookeilanden te beschrijven.
De Maori's geloven in verschillende goden. Zo heb
je de God van het water en de God van de zon.
In 1856 stelden de Maori's
een leider aan: koning Potatau I. Dit was een grote verandering voor de Maori's omdat
ze nooit echt een leider gehad hadden. Na de oorlogen en conflicten lag het land er heel erg slecht bij. Het was bijna allemaal
onbruikbaar om op te bouwen of om voedsel op te verbouwen. Door alle ziektes die er uit Europa over gekomen waren en als gevolg van de oorlog gingen
er steeds meer Maori's dood. In 1769 waren er nog 120.000 Maori's, in 1896 waren dit er nog maar 42.000. In de 20e eeuw is het
aantal Maori's weer gestegen naar zo'n 500.000. Dat is ongeveer 0,0083% van de wereldbevolking.
Er zijn nog steeds Maori's
die zo leefden als hun voorouders. Ook zijn er nog steeds Maori's die in het stamgebied van hun voorouders leven. De kledingdracht
is bij sommige Maori's nog steeds hetzelfde als vroeger, net als de grote tatoeage. Een groot deel van de Maori's is ook gewoon gaan
leven als de doorsnee inwoner. Zij hebben gewoon dezelfde rechten, maar het is over het algemeen wel zo dat ze minder goede
banen hebben.
De kleding van de Maori, zijn fraai gekleurd.Doorgaans in de kleurencombinatie zwart,
rood, wit.
Niet alleen hun culturele kleding, maar ook hun dagelijkse.
Onderstaande haarband of Maori Headband "Tipari" zie je heel veel
De volgende informatie komt van:
TATTOOS:
Net zoals in andere culturen, staan ook de Maori's bekend om hun bekwaamheid in
het zetten van tatoeages.
De Maori's staan speciaal bekend om hun "Ta Moko", oftewel "full face tattoo."
Hun volgetatoeëerde gezichten zijn er niet alleen voor het mooie.
Nee, de tatoeages vertellen hun hele levensverhaal.
De tatoeages waren vroeger hoofdzakelijk bedoeld voor de mannen.
Vrouwen mochten wel een tatoeage, maar dan wel op de huid tussen hun kin en de onderlip.
Foto hieronder:
De Maori's tatoeëren hun gezichten al eeuwen.
Het is echt een hele oude traditie.
Toen de Britten naar Nieuw Zeeland kwamen om
gebieden te koloniseren en te proberen om van de Maori's Christenen te maken, ging de tatoeëertraditie bijna verloren.
Vandaag de dag, is het niet gebruikelijk
meer, dat de Maori's hun gezicht tatoeëren op de traditionele wijze. Tijdens festivals en ceremonieën, schilderen ze nog wel
hun gezicht op de oude traditionele wijze, dus met de gekleurde vlakken, met speciale patronen. Het is niet ongewoon, dat
tegenwoordig, de jongeren hun gezicht wél weer laten tatoeëren, zoals de Maori's vroeger deden.Ook de Britse "New-Zealanders",
die dus geen echte Maori-afstammeling zijn, laten hun gezicht tatoeëren met de traditionele Maori-tattoos.
Vroeger tattoeëerde men zich meer met kleurvlakken ( zoals hierboven gezegd "patronen",
die allen een betekenis hebben.
Zie hieronder
Bij ceremonieën en festivals, schildert
men toch veelal de tattoos.
bedankt:
Hieronder:
Zoals gezegd beschilderen de Maori's zich veelal.
Sommigen houden de traditie wél in stand en hebben echte tattoos.
Vooral de jongeren.
Dit is in de jaren na 1980 weer populairder geworden.
Echt getatoeëed met wart blijft niet zwart, maar wordt op den duur lichter:de tattoos
verkleuren naar een soort turkoois.
Zwarte tattoos zijn dus net gezet of geschilderd.
Foto hieronder:
bovenaan de page, in het midden en hieronder maoris altijd veren.
vogel is sinds 1917 uitgeroeid
De huia (Heteralocha acutirostris) was een vogel, die endemisch was in Nieuw-Zeeland. De vogel is nu uitgestorven. Sinds 1907 zijn er geen betrouwbare waarnemingen meer gedaan toen W.W. Smith drie vogels zag in de Tararua Ranges op 28 december 1907.
Afname
Verschillende natuuronderzoekers, waaronder Walter Buller merkten op dat de vogels al in aantal afgenomen waren toen Europese migranten arriveerden. De opvallende zwarte staartveren
met witte punten werden vaak gedragen door Maori opperhoofden als een soort statussymbool. Het dragen van veren als versiering werd later overgenomen door immigranten als
een symbool van sociale status. De vogels waren nieuwsgierig en konden makkelijk worden gevangen door hun roep te imiteren.
In 1888 leverde een jacht van elf Maori’s in het bos tussen Manawatu Gorge en Akitio 646 huia-huiden op. In februari 1892 werd maatregelen aangenomen om het illegaal te maken om huia’s te doden of mee
te nemen, maar de handhaving van de maatregelen werd niet serieus genomen. Na het bezoek van de Hertog van York, de latere George V van het Verenigd Koninkrijk nam de vraag naar huia-veren ontzettend toe, vooral nadat de Hertog een huia-veer op zijn hoedlint droeg. De prijs van veren
nam volgens geruchten toe tot een pond per stuk. De toenmalige gouverneur-generaal, de graaf van Onslow probeerde om verdere beschermingsmaatregelen te nemen maar niet lang nadien werd gerapporteerd dat de vogel was uitgestorven
http://nl.wikipedia.org/wiki/Huia_(vogel)
hieronder de huia
|
|
